КОСТИ

В пятницу 13 сентября 2024 года Наша Ніва опубликовала статью Гігін: «Міф аб Каліноўскім шкодны — яго ідэі супярэчаць духу беларускай нацыі

«У Савецкім Саюзе не гаварылі ўсю праўду пра Каліноўскага», — сцвярджае прапагандыст».

Я написал комментарий, но НН его не опубликовала. Вот он:

КОСТИ

НН: "Гігін: Міф аб Каліноўскім шкодны — яго ідэі супярэчаць духу беларускай нацыі"

Міф аб Каліноўскім я ня ведаю. Распавяду, што бачыў сваімі не бчб вачамі:

Успомніў я, як нядаў на ў Вільні весела скакалі, спявалі, танчылі, гралі на музычных струментах нашы бчб падрыёты, калі літоўскія ўлады ўстроілі шоу перапахавання нейчых рэшткаў: ці то літоўскіх, ці то рускіх людзей.

І назвалі гэта шоу літоўцы ПЕРАПАХАВАННЕ КАСТУСЯ КАЛІНОЎСКАГА.

Ой сколькі важнага люду сабралося з суседніх краін! Нават ад Ураду РБ быў накіраваны чыноўнік, з мэтай легітымізаваць гэта перапахаванне-шоу пад назвай ПЕРАПАХАВАННЕ КАСТУСЯ КАЛІНОЎСКАГА. А каго там літоўцы перапахавалі ці то літоўскіх, ці то рускіх людзей НІХТО дагэтуль не ведае.

Затое нашы падрыёты пад Сьвятым БЧБ Сцягам швэндаліся па вульцах Вільні, весела скакалі, спявалі, танчылі, гралі на музычных струментах. Бо не кожны дзень перапахаванне быццам бы Кастуся Каліноўскага ўтвараюць літоўскія ўлады ДЛЯ БЧБ ЛОХАЎ напярэдадні беларускіх прэзідэнцкіх выбараў-2020.

P.S. А это дополнение. Так. Для общего развития:

Вільня. Перапахаванне-шоу

Когда появилась новость о том, что в Вильнюсе вскоре собираются перезахоронить останки участников Польского восстания 1863—1864 годов, первая мысль, которая посетила меня, была такой: «Это действительно останки участников восстания?» Ведь прошло около 155 лет. Кто определил, что это участники восстания, а не, скажем, останки солдат русской армии или просто останки кого бы то ни было? Среди этих останков точно есть Кастусь Каліноўскі? Кто доказал?

Эти и иные вопросы я задавал в те времена 2019 года на форуме РС (Радыё Свабода или Белорусская служба «Радыё Свабода»). Меня никто не слушал. Итак, моя версия: литовское правительство развело всех и, самое главное, правительство Беларуси, которое направило своего представителя на перезахоронение в Вильнюс, тем самым легитимизировав факт перезахоронения Кастуся Каліноўскага. Никаких доказательств литовское правительство общественности не предъявило. Я решил опубликовать эту версию в данной книге. Белорусская оппозиция была представлена в то время в Вильнюсе тоже. Но как посмешище. Они ходили по городу под БЧБ стягами, устроили концерт и танцы под музыку белорусской группы. Я решил об этом сказать в данной книге тоже. А теперь цитаты из «Википедии».

«У лютым 2016 года на гары Гедыміна ў Вільні здарыўся апоўзень, які паўтарыўся ў кастрычніку. Трэба было тэрмінова «звязаць» грунтовыя расколіны, каб будаўнікі маглі пачаць ліквідацыю наступстваў. З улікам гістарычнай значнасці месца наперад пусцілі археолагаў. Раскопкі пачаліся ў студзені 2017 года, і ўжо праз некалькі дзён адкрылася першая пахавальная яма. Даследчыкі Віленскага ўніверсітэта да пачатку 2019 года прыйшлі да высновы, што з вялікай доляй верагоднасці тут былі знойдзены парэшткі Кастуся Каліноўскага.

Як расказаў археолаг Гіціс Грыжас:

Гэта быў мужчына 25–26 гадоў. Ён ляжаў на баку, рукі за спіной звязаныя, цела аблітае вапнай. Пры ім знайшлі некаторыя прадметы: фрагменты абутку, гузікі, медальён з выявай Маці Божай Вастрабрамскай, а таксама раскладны медальён, унутры якога з аднаго боку крыжык з Хрыстом, з другога — моцна выцертыя, але пазнавальныя абрысы святога Казіміра.

Замаскаваныя магілы паўстанцаў, якія знайшлі археолагі, былі супольныя і індывідуальныя. Выглядае, што іх зраўнялі з зямлёй знарок — каб не ператварыць у месца паломніцтва.

Пасля дадатковага даследавання факт знаходкі парэшткаў К. Каліноўскага быў пацверджаны. Парэшткі Кастуся Каліноўскага ідэнтыфікавалі дзякуючы супадзенню спосабу пакарання, месца і характару пахавання, узросту, а таксама праз параўнанне чэрапа з фатаздымкамі. Але для канчатковай упэўненасці патрэбная генетычная экспертыза.

Была ўтвораная дзяржаўная камісія ў справе перапахавання парэшткаў паўстанцаў, якую ўзначаліў прэм’ер-міністр Літвы Саўлюс Скверняліс. Прадстаўнікі беларускай інтэлігенцыі звярнуліся да кіраўніцтва Літвы з просьбай пахаваць Кастуся Каліноўскага ў Беларусі, што выклікала неадназначную рэакцыю ў краіне.

Літоўскія ўлады вырашылі ўрачыста перапахаваць паўстанцаў на могілках Росы у Вільні. Перапахаванне К. Каліноўскага і іншых паўстанцаў адбылося 22 лістапада 2019 года» [89]. Кастусь Каліноўскі — Вікіпедыя (wikipedia.org)

И еще одна цитата:

«У 8.30 салдаты ротаў ганаровай варты Арміі Літвы і Войска Польскага вынеслі два дзясяткі невялікіх драўляных трунаў з унутранага двара Палаца вялікіх князёў. Міністэрства абароны Беларусі ідэю далучыцца да ўрачыстасці праігнаравала, на петыцыю з просьбай даслаць ганаровую вахту на цырымонію перапахавання і аказаць паўстанцам вайсковыя ўшанаванні, арганізаваўшы артылерыйскі салют у Мінску ў гэты дзень, з Мінабароны коратка адказалі, што гэта «не ўяўляецца магчымым».

Труны былі перанесены ў суседні Кафедральны саборы Св. Станіслава і Св. Уладзіслава ў на Кафедральнай плошчы, у якім адбылася цырымонія развітання. Дзве першыя труны перад алтаром, у якой знаходзіліся парэшткі кіраўнікоў паўстання, Кастуся Каліноўскага і Зыгмунта Серакоўскага, былі накрытыя чырвоным штандарам з паўстанцкім гербам — літоўскай «Пагоняй», польскім арлом і нябесным заступнікам арханёлам Міхаілам.

На плошчы перад саборам сабраліся сотні ахвотных стаць сведкамі гістарычнай падзеі, сярод якіх найбольш было беларусаў, якія трымалі бела-чырвона-белыя сцягі, партрэты Каліноўскага і самаробныя плакаты з яго цытатамі.

На цырымоніі прысутнічалі прэзідэнт Літвы Гітанас Наўседа і прэзідэнт Польшчы Анджэй Дуда, а таксама былыя літоўскія кіраўнікі Вітаўтас Ландсбергіс і Валдас Адамкус. Беларусь, Украіна і Латвія абмежаваліся чыноўнікамі менш высокага рангу. Афіцыйную дэлегацыю Беларусі прадстаўляў віцэ-прэм’ер Ігар Петрышэнка. У складзе беларускай дэлегацыі таксама былі супрацоўнікі дыпмісіі нашай краіны ў Літве, прадстаўнікі кіраўніцтва Міністэрства культуры, Нацыянальнай акадэміі навук, служачыя Следчага камітэта Беларусі.

На цырымоніі развітання з паўстанцамі прысутнічалі таксама кіраўнікі Рады Беларускай Народнай Рэспублікі на чале са старшынёй Рады БНР Івонка Сурвіла, пісьменнік Уладзімір Арлоў, мастакі Аляксей Марачкін, Генадзь Драздоў, спявачка Кася Камоцкая, перакладчык Лявон Баршчэўскі, скульптар Гэнік Лойка, грамадскія дзеячы Павел Белавус, Зміцер Дашкевіч, Эдуард Пальчыс, Алена Макоўская і Ніна Шыдлоўская, палітыкі Станіслаў Шушкевіч, які быў персанальна запрошаны як першы кіраўнік незалежнай Беларусі, Уладзімір Някляеў, Павел Севярынец, Мікола Статкевіч, Аляксей Янукевіч, праваабаронец Алесь Бяляцкі, журналіст Іосіф Сярэдзіч, выдавец Павел Жук і іншыя.

Пасля прыбыцця афіцыйных асоб і кіраўнікоў замежных дэлегацый доступ у храм часова прыпынілі, за тым, што адбываецца ўнутры, можна было назіраць на вялікіх экранах.

Святую імшу служылі архібіскуп-мітрапаліт Гінтарас Грушас і біскупы і ваенныя капеланы з Літвы, Польшчы і Беларусі. У прыватнасці, слова пра Кастуся Каліноўскага прамаўляў каталіцкі архібіскуп мітрапаліт Мінска-Магілёўскі Тадэвуш Кандрусевіч.

Пасля цырымоніі ўскладання кветак кіраўнікі дэлегацый выступілі з прамовамі.

Ён выступаў па-беларуску, запэўніў, што Каліноўскі назаўжды ўпісаны ў гісторыю Беларусі. Аднак калі заявіў, што асобу кіраўніка паўстання не трэба выкарыстоўваць у палітычных мэтах. Натоўп на вуліцы стаў асвістваць Петрушэнку, скандаваць «ганьба».

Пасля працэсія рушыла да могілак Росы. Труны Каліноўскага і Серакоўскага, накрытыя сцягам паўстанцаў, правезлі на лафеце, прычэпленым да ваеннага пазадарожніка, астатнія труны — на дзясятку катафалкаў. Вайскоўцы Літвы і Польшчы ў парадных мундзірах выстраіліся ў ганаровы эскорт. Наперадзе рушылі барабаншчыкі і святары. За імі — вышэйшыя асобы і святары. Следам рушыла калона пад нацыянальнымі сімваламі сваіх краін.

Па дарозе спыніліся каля Вострай брамы, дзе адбылася малітва за душы забітых герояў, вышэйшыя асобы пераселі ў свае аўтамабілі і чакалі ўжо на месцы пахавання.

Пасля развітальных прамоў труны ўклалі ў адмысловыя нішы, абсталяваныя ў капліцы. Сцяг з труны Зыгмунта Серакоўскага атрымаў у памяць пра падзею Анджэй Дуда, з імем Каліноўскага — Гітанас Наўседа. Пасля прагрымеў памятны салют з усіх відаў зброі у гонар кіраўнікоў і ўдзельнікаў паўстання.

Ад вечара 22 лістапада пантэон герояў адкрыты для грамадскага наведвання». Перапахаванне ўдзельнікаў паўстання 1863—1864 гадоў — Вікіпедыя (wikipedia.org)

И третья цитата. Полагаю, самая главная:

«Запавет

Зянон Пазняк чытае «Лісты з-пад шыбеніцы» Канстанціна Каліноўскага падчас Беларускай дыктоўкі ў Варшаве, 28 лютага 2013 года

З турмы Каліноўскі перадаў на волю «Лісты з-пад шыбеніцы»:

«…Браты мае, мужыкі родныя. З-пад шыбеніцы маскоўскай прыходзіць мне да вас пісаці, і, можа, раз астатні. Горка пакінуць зямельку родную і цябе, дарагі мой народзе. Грудзі застогнуць, забаліць сэрца, — но не жаль згінуць за тваю праўду… Няма ш, браткі, большага шчасця на гэтым свеце, як калі чалавек у галаве мае розум і науку… Но як дзень з ноччу не ходзіць разам, так не ідзе разам наука праўдзіва з няволяй маскоўскай. Дапокуль яна ў нас будзе, у нас нічога не будзе, не будзе праўды, багацтва і ніякай наукі, — адно намі, як скацінай, варочаць будуць не для дабра, но на пагібель нашу… Бо я табе з-пад шыбеніцы кажу, Народзе, што тагды толькі зажывеш шчасліва, калі над табою Маскаля ўжэ не будзе.

Твой слуга Яська-гаспадар з-пад Вільні» Кастусь Каліноўскі — Вікіпедыя (wikipedia.org)

«Лісты з-пад шыбеніцы» на русский язык переводятся как «Письма из-под виселицы». То есть вышеприведённое письмо (на белорусской мове) из российской тюрьмы на польском языке якобы писал и передавал на волю Кастусь Каліноўскі, в ожидании казни по приговору военно-полевого суда. Он был схвачен царскими жандармами в ночь на 29 января и публично повешен 22 марта 1864 года на торговой площади в Вильнюсе.

«Царскі ваенна-палявы суд вынес пастанову: пакараць Каліноўскага смерцю на шыбеніцы. 22 сакавіка Кастусь Каліноўскі быў публічна павешаны на гандлёвай плошчы Лукішкі ў Вільні». Кастусь Каліноўскі — Вікіпедыя (wikipedia.org)

Нигде, ни у кого нет доказательств того, что эти письма писал и передавал на волю Кастусь Каліноўскі. Но письма-ложь на польском есть. В них главная последняя фраза: «Говорю тебе с виселицы, Народ, что ты будешь жить счастливо только тогда, когда Москаля больше не будет над тобой». Вот из-за этой фразы, полагаю, всего за полгода до старта белорусской президентской кампании-2020, в Литве был устроен шабаш а-ля якобы перезахоронение останков Каліноўскага. По этому поводу по Вильнюсу днём маршировали белорусские оппозиционеры власти под коллаборантскими бел-чырвона-белыми стягами, а вечером им было весело под музыку белорусского ансамбля танцы танцевать. Неплохо провели время в день перезахоронения якобы останков Кастуся Каліноўскага наши БЧБ. Святочно. Празднично.

А калі б не было хлусьні пра маскаля, быццам бы напісанай Каліноўскім, ці адбылося б свята перапахавання невядома чыіх рэшткаў у некалі беларускай Вільні?

Ладно бы только наши бел-чырвона-белые были тогда в Вильнюсе. Но наша власть направила в Литву представителя Правительства РБ. Тем самым белорусская власть участвовала в литовском шабаше-шоу и легитимизировала перезахоронение якобы останков Каліноўскага. Это мы. Это наша цивилизация, белорусы и белоруски.

«В число печатного наследия Калиновского входят семь выпусков белорусскоязычной газеты-листовки «Мужицкая правда» (белор. «Mużyckaja prauda»), «Письма из-под виселицы» (белор. «Listy s pad szubienicy», общее название, которое было дано одним из руководителей восстания Агатоном Гиллером, который в 1869 году опубликовал письма, которые К. Калиновский выслал в период нахождения под следствием до повешения 10 (22) марта 1864 года), а также польскоязычная газета «Знамя свободы» (польск. «Chorągiew swobody»), в издании которой принимал участие К. Калиновский. Кроме того, известны революционные инструкции и призывы, подготовленные под его руководством. В польской историографии широко распространено мнение, что «Письмо Яськи-хозяина из-под Вильни к мужикам земли польской» (белор. «Pismo ad Jaska haspadara s pad Wilni da mużykow ziemli polskoj») также относится к публицистике Калиновского, в то же время большинство белорусских исследователей придерживается мнения, что авторство данного письма не принадлежит Калиновскому. Этот вывод они основывают на том, что на письме стоит штамп варшавского издательства повстанческого Национального правительства, таким образом, зная про популярность подписи «Яськи-хозяина из-под Вильни», «белые» могли использовать её в собственных целях. Широко распространено мнение, что актуальные для крестьян вопросы освещались в «Мужицкой правде» предельно кратко, логично, последовательно, иногда умышленно по-крестьянски грубовато. Для газеты характерен агитационный стиль, рассчитанный на среду малограмотных и неграмотных крестьян. В то же время, историк Гронский сделал вывод, что издание «Мужицкой правды» было чисто пропагандистской акцией, что подтверждается существованием «Знамени свободы», которое было рассчитано на польскоязычных дворян и горожан и несло в себе совершенно другое наполнение. Принцип равноправия сословий в газете упоминался, но «без ущерба для чьей-либо собственности». Калиновский, Кастусь — Википедия (wikipedia.org)